Luisteren, gehoorzamen en nooit opgeven!

“Wat is het geheim van jullie leiderschap? Wat waren de strategieën?” werd er aan Loren en Darlene Cunningham gevraagd, de oprichters van Jeugd met een Opdracht.

In bijna 60 jaar is deze wereldwijde zendingsbeweging tot één van de grootste gegroeid, met de meeste zendelingen. Tussen de 5 en 6 miljoen jongeren hebben de basisopleiding van 5 maanden, de Discipelschaps Training School (DTS) gevolgd, en ruim 30.000 zendelingen werken er fulltime wereldwijd in evangelisatie, training en hulpverlening. ”Loren en Darlene, hoe hebben jullie dat toch voor elkaar gekregen?”

We zijn samen met nog 350, voornamelijk Braziliaanse Jeugd met een Opdrachters, in een conferentie, waar Loren en Darlene, de oprichters van Jeugd met een Opdracht, persoonlijk een paar weken de tijd nemen om les te geven en te bemoedigen. “Het antwoord is eigenlijk heel simpel,” zegt Darlene, “het zijn maar 4 woorden: luisteren, gehoorzamen en nooit opgeven!”

“We luisteren naar God, Hij is de leider, Hij zegt ons welke volgende stap te nemen. We gehoorzamen, en zelfs als het moeilijk is, geven we niet op!”

“Dat is eigenlijk ook de basis van wat we aan alle studenten van de DTS leren”, glimlacht Loren. “Het zijn geen slimme uitgedachte strategieën van mij, het zijn niet wat de wereld “leiderschapskwaliteiten” noemt, maar het is je laten leiden door de Here Jezus, naar Hem luisteren, dan gehoorzamen, en dan nooit opgeven!”

Darlene gooit haar handen in de lucht, en voegt enthousiast toe: “We willen JA zeggen tegen God, nog voor we weten wat Hij van ons vraagt! Heer, hier zijn we, gebruik ons!”

De woorden blijven bij me hangen. Ik ben dankbaar voor leiders die gehoorzaam zijn aan God en de eer van een geweldige bediening niet naar zich toe halen, maar juist alle eer aan de Here Jezus geven. Die ons erop wijzen, om altijd de Here Jezus op de eerste plaats in ons leven te hebben, en Hem te volgen, wat het ook zal kosten, in het liefhebben en dienen van de mensen om ons heen.

We mochten zelf tijdens deze conferentie ook een paar workshops geven over het werken met kinderen in nood en over hulp aan getraumatiseerde kinderen van vluchtelingen. Heerlijk om zo jongeren te mogen aanmoedigen hun gaven in te zetten voor God en voor de kinderen die vaak in zulke moeilijke omstandigheden wonen.

Dinosaurussen met een Opdracht

Ha ha, Loren is al 83 jaar, Darlene iets jonger, maar het ontbreekt hen zeer zeker niet aan energie. Ook zijn wij zelf de jongsten niet meer. Soms wordt er wel eens gek gekeken als we zeggen te werken bij Jeugd met een Opdracht. Jeugd? Ja het overgrote deel van onze collega’s zijn jonge mensen tussen de 18-30 jaar, maar er zijn dus ook een paar “vaders en moeders” met wat grijs haar hier en daar. De zendelingen van onze generatie noemen zich dan ook wel gekscherend “Dinosaurussen met een Opdracht”!

Tijdens de conferentie, en ook de week ervoor kwamen we met leiders van basissen vanuit heel Brazilië bij elkaar. Sommigen van hen zijn al meer dan 30 jaar onze vrienden. Heerlijk om weer even met zo’n groepje dinosaurussen samen te zijn! 😊

Eerste meeting van leiders en medewerkers van de Children at Risk Scholen in Brazilië Vorige week zijn we ook voor het eerst bij elkaar gekomen met de leiders en medewerkers van de verschillende Children at Risk Scholen die hier in Brazilië jaarlijks draaien. In Costa Rica hadden we vorig jaar al een meeting gehad met de leiders van scholen in andere landen, maar dit was dus voor Brazilië de eerste keer. Heel belangrijk natuurlijk, om samen op dezelfde pagina te zitten, goed het curriculum te begrijpen en alles wat er komt kijken bij het aangesloten zijn bij de Universiteit van de Naties. Maar nog veel belangrijker om samen God te loven en naar Hem en elkaar te luisteren.

Heerlijk om dan alle plannen voor de volgende 2 jaar van vermenigvuldiging te horen. Nieuwe Children at Risk Scholen in steden in Brazilië zoals Manaus, Boa Vista en Salvador, maar ook in andere landen als Chili, Peru en de Filippijnen. Meer Children at Risk Scholen betekent dat er meer jonge mensen opgeleid worden in het starten of werken in een bediening met kinderen in nood, wat dus weer betekent dat er meer kinderen in nood bereikt worden met Gods liefde. Daar worden we helemaal blij van!

Family7 in actie voor straatjongeren in Brazilië
Er zijn de laatste maanden 4 mooie documentaires uitgezonden op Family7, over het werk van het team in Huize Redding, van onze Jeugd met een Opdracht basis in Belo Horizonte. Deze zijn nu te bekijken op YouTube: “Family7 in actie voor straatjongeren in Brazilië.” Het is een hele mooie serie geworden, die een goed beeld geeft van het werk op de straten van Belo Horizonte. De moeilijke momenten, maar vooral ook de mooie en verbazende situaties, waar het team, door God geleid, in terecht komt. Van harte aanbevolen! Klik HIER op de link!

Financiën
We willen ieder heel hartelijk bedanken die ons de afgelopen maanden een (extra) gift gegeven hebben, we zijn zo dankbaar voor jullie, die zo trouw zijn, in ons en ons werk geloven, voor ons bidden en ons ook financieel ondersteunen! Een hele dikke knuffel van ons!

Kerstkindje
Davi, onze geadopteerde zoon, die met Hydrocephalus en Spina Bifida geboren is, is op eerste kerstdag geboren, 32 jaar geleden. Een kerstkindje. Het heeft waarschijnlijk zijn leven gered, omdat de neuroloog die hem in het ziekenhuis opereerde, besloot hem een cadeautje te geven: een speciaal pompje wat hij net zelf toegestuurd gekregen had vanuit de Verenigde Staten. Het was een duur pompje, wat hier in Brazilië nog niet verkrijgbaar was. Maar omdat het kerst was, besloot de dokter deze kleine baby te zegenen en het pompje te plaatsen.

Kerstcadeautjes, we doen er doorgaans niet aan, maar voor dit kerstcadeautje zijn we dus heel dankbaar! Maar het allergrootse cadeau, waar het echt om draait met Kerst, is dat God zijn zoon gegeven heeft voor ons. De God die alles geschapen heeft en onbegrijpelijk groot is, werd door zijn liefde voor ons als een klein en tastbaar kindje geboren, God Immanuël, God met ons.

Johannes beschrijft het zo in zijn evangelie (1:14, naar de Message Bijbelvertaling): “Het Woord werd vlees en bloed en kwam in onze wijk wonen. We zagen de glorie met onze eigen ogen, de onvergelijkbare en “enig in zijn soort” glorie, zo Vader, zo Zoon, gul en genereus van binnen en buiten, echt en waar van begin tot einde!”

We bidden dat dit komende jaar nog veel meer mensen, nog veel meer families en kinderen, nog veel meer vluchtelingen en nog veel meer kinderen in nood Hem zullen mogen zien, en erkennen dat hij Heer is.

We wensen jullie allemaal hele betekenisvolle feestdagen toe, en Zijn rijke zegen in het komende jaar!

Gebedspunten

• Dank God voor leiders als Loren en Darlene, mensen die ons voorgaan, en een geweldig voorbeeld en bemoediging zijn. 
• Bid dat we allemaal steeds naar God zullen luisteren, Hem zullen gehoorzamen en nooit zullen opgeven. 
• Bid dat we altijd “Ja” willen zeggen tegen God, zelfs nog voor we weten wat Hij van ons vraagt! 
• Dank voor alle seminars en lessen in de Children at Risk Scholen die we mogen geven. 
• Bid dat er zo steeds meer jongeren opgeleid worden om naar kinderen in nood uit te reiken. 
• Bid voor Gods zegen en leiding in de vermenigvuldigingen van de scholen naar andere steden en landen. 
• Dank God voor het grootste kerstcadeau: zijn zoon!

40 jaar getrouwd en weer terug in Brazilie

Even wat nieuws tussendoor!
“Heer hier ben ik, wilt u mijn leven gebruiken”, bad een van de studenten met tranen in zijn stem, nadat ik vorige week lesgaf over de kinderen van vluchtelingen.

We zijn weer in Brazilië! Deze 2 weken geven we les in de Children at Risk School hier in Belo Horizonte. Het is fijn om te zien hoe het werk hier op de basis, die wij in 1986 begonnen zijn, nog steeds goed doorgaat. En het is prachtig om al die jonge mensen te zien die hun hart en leven aan God geven en zich door Hem laten leiden.

Deze weken zijn er in Nederland op de tv van family7 zelfs vier afleveringen te zien over het werk van het team dat in Huize Redding werkt. Het zijn indrukwekkende documentaires en we bevelen ze van harte aan!

Het is heerlijk om weer een poos bij onze dochter Michele en schoonzoon Romeu te zijn, en hun 2 kinderen, we voelen ons alweer thuis!

Deze week zijn Johan en ik 40 jaar getrouwd. We hadden het al een beetje eerder gevierd met familie en vrienden in Nederland. We zijn ontzettend dankbaar voor al die mooie jaren samen. 

Johan heeft een heleboel van onze oude foto’s gedigitaliseerd, van toen we net naar Brazilië gingen en de kinderen nog klein waren, wat een heerlijke herinneringen! 

Willen jullie bidden voor ons, de volgende 4 weken gaan we lesgeven in Curitiba, een stad in het zuiden van Brazilië, voor gezondheid, en dat de plannen die we gaan maken voor volgend jaar door God geleid zullen worden.

Heel hartelijk bedankt en Gods rijke zegen!

Van gloeiende platen, druppels en stroompjes...

Hevig na-schokkend van haar huilbui hou ik het kleine meisje op schoot. We zitten midden in een Syrisch vluchtelingenkamp, in één van de landen die grenzen aan Syrië, en waar meer dan één miljoen mensen heen gevlucht zijn.

Dit kamp bestaat al vanaf het begin van de oorlog, in 2011. Sommige kinderen zijn hier geboren, anderen zijn pas later met hun ouders gevlucht en moeten nog wennen aan de nieuwe situatie. Zoals ook het kleine meisje, die me krampachtig vasthoudt als ik voorzichtig probeer haar op de bank naast me te zetten. Ze slaat haar benen en armen om me heen en wil niet meer van mijn schoot af… uit haar grote bruine ogen stromen nog steeds de tranen. Ze is nieuw op dit schooltje en vindt het duidelijk allemaal nog veel te spannend.

Dit is één van de schooltjes waar onze studenten van de Children at Risk School uit Nederland nu al ruim 2 maanden aan het helpen zijn. Johan en ik zijn ze de laatste 2 weken van hun verblijf hier aan het opzoeken, om daarna met de studenten naar een volgend buurland van Syrië te reizen, waar ook miljoenen vluchtelingen neergestreken zijn.

Geïmproviseerde schooltjes voor Syrische kinderen.

Nadat er kinderen waren die soms al jarenlang niet meer naar school geweest waren, zijn er nu op een heleboel plekken kleine schooltjes ontstaan. Soms worden ze geleid door de vluchtelingen zelf, in andere gevallen door de lokale bevolking, die dan een paar van de vluchtelingen een baan als onderwijzeres aanbieden. Vaak hebben ze geen Pabo of andere vooropleiding gehad en het valt niet altijd mee. Maar het is prachtig om de onderwijzers en onderwijzeressen van deze geïmproviseerde schooltjes een beetje te leren kennen en hun geweldige toewijding en liefde voor de kinderen te zien. En het was natuurlijk ook geweldig voor ons, om onze studenten in actie te zien. 

Lesgeven aan de onderwijzeressen

Het onderwijzend personeel van de schooltjes wilde graag zelf onderwezen worden. De onderwijzeressen gaven een verlanglijst met alles wat ze graag wilden leren en problemen waar ze tegenaan liepen. De studenten verdeelden de lessen onderling en genoten van hun leergierige publiek, terwijl een groepje vrijwilligers die dagen de lessen met de kinderen op zich nam.

Gratis

Het onderwijzend personeel was super dankbaar. “We hadden deze lessen al eerder willen hebben, maar het was altijd te duur om dit soort seminars te regelen, nu komen jullie en geven ons al die lessen gewoon gratis!?!”

Ja, we zijn dankbaar dat dit kon. Onze studenten en wij hadden de reis- en verblijfskosten zelf betaald, sommigen hadden voor de school nog een baan gehad en hadden gespaard, terwijl anderen (zoals wij) al langer door een groep van vrienden gesponsord worden. Zo mochten we de vluchtelingen, vaak families die alles verloren waren, een stukje helpen, hen bemoedigen, hen laten zien dat ze niet vergeten waren, en hen een klein beetje van Gods ontzaglijk grote liefde voor hen laten zien.

Spelen en lachen

En wat een beloning is het als je dan de kinderen, die al door zoveel trauma gegaan zijn, ziet spelen en lachen. Ook het kleine meisje wat zich tijdens de les meer dan een uur zich aan me vastgeklampt had. Langzaam aan stopte het diepe snikken en begon ze nieuwsgierig naar het mooie felgekleurde speelgoed te kijken. Even later wilde ze er wel mee spelen, en aan het eind van de morgen zat ze heerlijk zelf op een stoeltje aan haar tafel met een schriftje voor zich en een potloodje in haar hand!

Meer Children at Risk Scholen in Nederland

We zijn ontzettend blij dat de eerste Children at Risk School op Heidebeek, de basis van JMEO in Heerde zo goed door Joke mede geleid werd. Ze heeft het geweldig gedaan en gaat er nu mee door in Nederland en zal de volgende CAR School leiden, die in jan 2019 begint op Heidebeek, zodat wij onze tijd en inzet weer op andere landen kunnen richten.

Voor info en interesse in de school in Nederland, zie hun website: https://ywamheidebeek.org/nl/dts-training/children-at-risk/

Afrikaanse studenten

We zijn nu een weekje aan het lesgeven op een YWAM basis in Zwitserland, waar de studenten vooral uit verschillende landen van Afrika komen. Sommigen van hen leiden daar al kleuter- en basisscholen, en ze willen allemaal meer toegerust worden. Wij geven er les over kinderen in nood, straatkinderen, kinderen die seksueel misbruikt worden, maar ook over de vluchtelingenkinderen en hoe je hen kan helpen hun opgelopen trauma’s te verwerken.

Ook in Afrika zijn er miljoenen kinderen die op de vlucht moesten slaan voor geweld in hun dorpen en steden. Sommigen vluchtten met hun ouders, maar er is ook een alarmerend aantal dat niet meer bij hun familie is, omdat hun ouders gedood zijn, of “kwijtgeraakt zijn” tijdens het vluchten. Je hoort er niet zoveel van in het nieuws, en we komen ook steeds vaker mensen tegen die er eigenlijk liever niets over horen of lezen. Omdat het zo uitzichtloos lijkt, “Wat kan ik er aan doen?” verzuchten sommigen, “niets toch?” Maar dat is niet waar. We kunnen altijd bidden, (wat zo vaak onderschat wordt, maar zooooo nodig is) en organisaties en kerken steunen die deze kinderen en families helpen.

Van druppels en stroompjes

Ook in ons werk jaren geleden met de straatkinderen in Brazilië hoorden we dat vaak: “Ja maar het is alleen maar een druppel op een gloeiende plaat!”

Maar er lopen nu een heleboel ex-straatkinderen rond, die door die druppel van de gloeiende plaat gered zijn, de Heer hebben mogen leren kennen, gestudeerd hebben, een baan hebben, getrouwd zijn en kinderen hebben. Sommigen zijn zelf ook zendeling geworden en helpen op hun beurt weer andere kinderen die in wanhopige situaties terecht gekomen zijn. De druppels worden stroompjes…

Dus geloof alsjeblieft de leugen niet, dat het toch allemaal geen zin heeft. God wil zijn koninkrijk uitbreiden en we mogen allemaal helpen, samen met Hem zien, hoe kinderen en families door Hem gered en genezen worden.

Weer terug naar Brazilië
In september hopen we weer naar Brazilië terug te gaan, waar we officieel nog steeds wonen, maar nu dus door al het reizen al een flinke tijd niet geweest zijn. We hopen daar in oktober met alle leiders van de zeven verschillende CAR scholen een meeting te hebben en ze dan in 2019 allemaal op te zoeken en er lessen te geven.

We hebben hulp nodig

We hebben het in onze nieuwsbrief eigenlijk bijna nooit over onze financiën, en we zijn super dankbaar voor alle mensen die ons met giften steunen, er is een fijne groep mensen die ons regelmatig en trouw giften geven. Maar door de jaren heen is ons support toch minder geworden. Sommigen van onze supporters zijn overleden, terwijl er anderen waren, die in de afgelopen jaren zelf financiële problemen kregen en zich gedwongen voelden om te stoppen. Het is steeds goed gegaan, maar het wordt voor ons nu wel erg krap. Dus daarom wilden we nu eigenlijk vragen, als u deze nieuwsbrief krijgt en met ons meeleeft, maar ons (nog) niet financieel helpt, hierover te willen bidden.

We hopen vooral, dat er mensen zullen zijn die ons en ons werk maandelijks met 25, 50 of 100 euro willen gaan steunen. Maar ook eenmalige giften zijn natuurlijk van harte welkom. De informatie van hoe u ons kunt steunen staat in de colofon, maar u kunt ons natuurlijk ook e-mailen, mochten er vragen zijn.

Gebedspunten 

• Bid voor de kinderen die hebben moeten vluchten, dat God hen zal helpen te genezen van hun trauma’s. 
• Bid voor het onderwijzend personeel van de geïmproviseerde schooltjes voor de vluchtelingenkinderen, dat God hen zal bijstaan en zegenen. 
• Bid voor de studenten van de CAR Scholen en seminars, dat ze Gods leiding zullen ervaren in het werk wat ze doen, en Zijn wijsheid en zegeningen. 
• Dank God voor alle kinderen die door de jaren heen al bereikt zijn met Gods liefde, wat heel hun leven getransformeerd heeft. 
• Bid dat er nog veel meer studenten zullen gaan komen die ook uit willen gaan reiken naar kinderen in nood. 
• Bid voor onze plannen in Brazilië en de verschillende CAR scholen die daar draaien. 
• Bid voor ons support, dat we genoeg mensen zullen hebben, die biddend en gevend achter ons staan.

We wensen jullie allemaal Gods rijke zegen toe!

Heel veel mierzoete koffie en thee

Even wat nieuws tussendoor!

“We zijn zo blij met alle hulp die jullie team van staff en studenten geven hebben aan onze kinderen!” Vertelden de onderwijzers van het schooltje voor Syrische kinderen ons.

Ons team heeft twee en een halve maand geholpen in een land in het Midden Oosten, op een school voor Syrische vluchtelingenkinderen. Dat was een hele uitdaging. Maar ze hebben het geweldig gedaan. Wij zijn er zelf de laatste twee weken ook bij geweest, en nu zijn we met ons team in het volgende land aangekomen, om nog eens twee weken te helpen en les te geven aan de onderwijzeressen. Het is een hele onderdompeling in de arabische cultuur, aangepaste kleding, heel veel mierzoete koffie en thee, en heel veel prachtige kinderen.

En wat zijn de mensen dankbaar! Het is geweldig om hier te mogen zijn, en onze staff en studenten in actie te zien, we zijn trots op hen! 

Willen jullie bidden voor ons en het team, voor gezondheid, veiligheid en dat ieder van het team zich geleid door God mag weten in de volgende stappen. 

Heel hartelijk bedankt en Gods rijke zegen!

Dankbaar hoe God onze studenten en ons wil gebruiken.

Hoe voelen de vluchtelingen zich? En hoe kunnen wij een beetje met hen meevoelen? Het is lastig, als zij zoveel kwijt geraakt zijn, en wij juist zoveel hebben. Het zijn twee werelden.

Onze studenten stonden voor de taak om les te geven, op een avond die Stichting Gave in een kerk in Zwolle georganiseerd had, over hoe je kinderen van vluchtelingen kunt helpen bij het verwerken van hun trauma’s. We hebben er geweldig materiaal voor, maar eerst werd er dus even stilgestaan bij wat de vluchtelingen allemaal verloren hebben, en hoe dat (een beetje) voelde.

Je kunt natuurlijk nooit echt het verlies voelen wat zij allemaal voelen, maar om je een klein beetje in te kunnen leven werd er een korte inleiding gegeven.

Je leven op 16 briefjes

Alle aanwezigen kregen 16 briefjes waarop ze mochten schrijven wat hun 4 favoriete personen in hun leven waren, hun 4 leukste dingen om te doen, hun 4 belangrijkste materiële dingen, en hun 4 dromen voor de toekomst. De briefjes bevatten al gauw de namen van hun mannen, vrouwen, kinderen, ouders, hobby’s zoals schaatsen, rennen, fietsen, fotograferen, eigendommen zoals laptops, afwasmachines, auto’s, camera’s en dromen zoals trouwen, kinderen krijgen, een goede baan etc.

Met de medewerkers van de Children at Risk School

Nog maar 4 over

Het was een gezellige sfeer, je zag mensen glimlachen terwijl ze hun briefjes schreven. Maar met de volgende opdracht zag je al dat er verschillende mensen opeens stil werden. De opdracht was namelijk dat de buurvrouw of buurman nu 4 briefjes van je uitkoos, zonder te zien wat daarop stond, en je de andere 12 door moest scheuren.

“Er is een aanval op je stad geweest, en je hebt moeten vluchten” vertelde onze student aan de mensen. “Je bent nu de twaalf dingen of personen die op je briefjes stonden kwijtgeraakt…” je hoorde de mensen hun adem inhouden. “Maar de vier briefjes die je buurvrouw of buurman voor je gekozen hebben, en weer aan je teruggeven hebben, die heb je nog.”

Vlug keken de mensen wat er nog op hun overgebleven briefjes stond. Sommigen bedankten hun buurvrouw: “Je hebt mijn broer gered, die heb ik tenminste nog” hoorde ik fluisteren. De sfeer was nu veel soberder. Met grote ogen keken ze naar onze studenten, die nu aan iedereen een ballon gaven.

Knallende ballonnen

“Blaas de ballon op en schrijf dan met een stift de 4 mensen, hobby’s, dingen of dromen die je nog over hebt op deze ballon”, was de volgende opdracht. De zaal was stil, ieder was bezig en nog een beetje in schok bij het bedenken wat dit betekende. Opeens gingen er een paar studenten door de rijen, die alle ballonnen lek prikten. “Je was op de vlucht, maar je groep werd aangevallen, je bent nu ook de laatste vier dingen kwijt” legde de student uit. “Hoe voel je je nu?”

“Ik ben boos”, riep een mevrouw met blond haar.

“Ik voel me bang, angstig”, zei een ander zachtjes, “er is nu niets meer om voor te leven!”

“Ik voel me alsof er geen hoop meer voor mij is, ik ben nu alles kwijt”, vertelde een jonge vrouw met tranen in haar bruine ogen.

“Boos, angstig, gedeprimeerd, zonder hoop…” Opeens viel het kwartje, ja, dat is zoals vluchtelingen zich voelen. Alleen is het bij hen geen opdracht met 16 papiertjes, maar is het echt…

Er is hoop boekjes

Deze introductie geven we gewoonlijk in westerse landen voor de mensen die niet door gezamenlijke trauma’s gegaan zijn, om een beetje te begrijpen waar de vluchtelingen doorheen gegaan zijn, om een beetje met hen mee te voelen. Zodat we daarna kunnen uitleggen, hoe het “Er is hoop” boekje dat we hebben, gebruikt kan worden om kinderen te helpen met het verwerken van trauma. Kinderen die zoveel kwijtgeraakt zijn, moeten geholpen worden.

We onderwijzen de ouders en leerkrachten, die dan aan de hand van dit boekje leren om naar de verhalen van de kinderen te luisteren en hen nieuwe hoop te geven. Het helpt hen om de kinderen te laten zien dat God van hen houdt, dat Hij bij ze is en hen wil helpen. God heeft hen niet verlaten maar wil hen juist troosten. In alle ellende en angst en onzekerheid is de Here Jezus de stabiele persoon waar ze op mogen vertrouwen. Kinderen mogen zo leren hun hand in die van Jezus te leggen.

Vluchtelingenkampen in het Midden Oosten
Onze studenten deden het geweldig, het was een goede voorbereiding op de drie maanden praktijktijd in het Midden Oosten in de vluchtelingenkampen waar ze deze lessen ook gaan geven aan de ouders en begeleiders van kinderen in de vluchtelingenkampen.

Les-fase afgerond

De drie maanden les-fase van de Children at Risk School op Heidebeek zijn omgevlogen, en naast korte praktijkmomenten zoals hier boven beschreven, hebben ze dus heel breed les gehad over kinderen in nood, en hoe je die kunt helpen, hoe je verschillende ministries op kunt zetten, en wat je juist niet en wel moet doen. Deze cursus is ingeschreven bij de University of the Nations. Er moesten boek verslagen geschreven worden, testen gedaan, projecten gemaakt, en we waren trots toen aan het eind van de les-fase alle studenten hoge cijfers gehaald hadden, dat werd een feestje!

Ondertussen zijn de studenten dus al op hun internationale outreach en we hopen hen in juni te bezoeken en met hen naar het volgende land in het Midden Oosten te reizen. Willen jullie ook bidden voor hun en onze veiligheid?

Hongarije, Zwitserland en Opwekking

Volgende week hopen Johan en ik eerst nog naar Hongarije te gaan, waar we uitgenodigd zijn op een grote Europese conferentie “Reaching Europe’s Children” om een paar seminars te geven. Er komen vooral vanuit Oost Europa veel deelnemers van kerken en zendingsorganisaties. Ook zijn we in Zwitserland uitgenodigd om les te komen geven, en tussendoor hopen we ook met een gehuurde caravan, voor het eerst mee te doen met Opwekking samen met twee van onze kleinkinderen. Gezellig samen met nog 50.000 anderen met Pinksteren kamperen in Biddinghuizen. Misschien ontmoeten we sommigen van jullie daar wel? We kijken ernaar uit!

Gezondheidsproblemen

De afgelopen maanden hebben we ook wat vaker bij dokters en in het ziekenhuis doorgebracht. Eerst werd Davi erg ziek toen hij het weekend bij ons logeerde. Het ging steeds slechter en we zijn toen met hem naar het ziekenhuis in Harderwijk gegaan, waar we meteen doorgestuurd werden naar het UMC Utrecht, waar hij opgenomen werd met een fikse nierbekkenontsteking. Doordat hij een urostoma heeft, heeft hij een veel grotere kans op dit soort ontstekingen. Gelukkig waren we er op tijd bij, en na een flinke intraveneuze kuur van heftige antibiotica, mocht hij enkele dagen later weer mee naar huis. Maar ze hadden via een scan ook ontdekt dat er wat problemen met zijn maag en slokdarm waren. Daar heeft hij ondertussen ook een onderzoek voor gehad, en net vandaag belden ze dat de uitslag goed was, ook weer een hele opluchting! Willen jullie ook voor zijn gezondheid blijven bidden?

Met koningsdag gezellig samen oranje tompouces eten!

Ik ben zelf een beetje aan het tobben geweest met een klapvoet en om er een goede brace voor te krijgen, die niet te heet wordt in tropische landen… Ik had er één aangemeten gekregen, maar die paste maar in één paar schoenen, dus dat was niet echt leuk! Maar het lijkt erop dat we nu toch wat gevonden hebben, ik had ondertussen al mijn oude schoenen al weggegeven, dus dat wordt nu weer nieuwe schoenen kopen! Dat is wel leuk! 😊

Even uitwaaien aan het strand in Zeeland

Ook heb ik deze maanden al een paar keer wat huidkanker plekjes moeten laten weghalen, dat blijft een dingetje, en ik moet er goed op blijven letten. Willen jullie daar ook voor bidden?

Dank jullie wel voor jullie meeleven, giften en gebeden. We wensen jullie Gods rijke zegen toe!

Gebedspunten

• Bid voor de vluchtelingen en hun kinderen die in grote kampen wonen, zonder dat er veel hoop is. 
• Bid voor de studenten dat ze juist de hoop die er in Christus is, uit mogen dragen in deze kampen. 
• Bid voor de veiligheid van long en short term medewerkers in deze gebieden in het Midden Oosten, en ook voor ons als we er in de maand juni heengaan. 
• Bid voor de lessen en seminars die we in verschillende landen en conferenties mogen geven. 
• Bid voor onze gezondheid en die van Davi. 
• Dank God voor zijn liefde en trouw.

Hoe kunnen we vluchtelingenkinderen helpen?

We zitten aan het ontbijt met onze internationale groep studenten. Een student uit India smeert een laagje rode sambal op zijn boterham, terwijl een andere buitenlandse studente verwondert de hagelslag pot oppakt: “Wat is dit? Jullie mogen ‘s morgens echte chocolade hagelslag op je brood doen?” Bij een bevestiging vormt er zich een brede glimlach op haar gezicht: “Dit is puur geluk!” Onze Aziatische medewerkster vindt het allemaal wat minder: “Weer brood? Geen noedels voor ontbijt?” Gelukkig voor haar staat er die dag rijst op het menu voor het middageten…
 

Begin januari is de allereerste fulltime Children at Risk School in Nederland van start gegaan, met het doel onze studenten te leren hoe je een bediening voor kinderen in nood opzet en beheert, wat de Bijbelse fundering daarvoor is, en wat er allemaal bij komt kijken. In drie maanden krijgen ze een hele serie praktische lessen van ervaren mensen.
  

Praktijklessen met de vluchtelingenkinderen
Het is een prachtige internationale groep medewerkers en studenten, waarvan ieder zich door God geroepen voelt, om kinderen in nood bij te staan en te helpen. De nadruk in deze school ligt op het helpen en bereiken van de kinderen van vluchtelingen. De lessen doordeweeks in de klas, worden in het weekend afgewisseld met praktijkervaringen in kinderclubs voor vluchtelingenkinderen.

Wat is het toch mooi om te zien, dat er voor de vluchtelingenkinderen en hun families zoveel programma’s zijn om hen te helpen, meestal opgezet door vrijwilligers en vaak van de plaatselijke kerken! We zijn ook diep onder de indruk van het geweldige werk wat Stichting Gave voor hen doet!

Kinderprogramma’s leiden tot elf uur ‘s avonds
Als praktijkles mochten onze studenten het kinderprogramma van een christelijke Arabische conferentieweekend verzorgen. De leiders van deze conferentie zijn jaren geleden zelf naar Nederland gevlucht en helpen nu de nieuwe Arabische vluchtelingen om hun geloof in de Here Jezus te versterken en hun hoop en vertrouwen op Hem te stellen. De kinderen hebben dus allemaal een Arabische achtergrond, en hoewel ze al een tijdje in Nederland woonden en goed Nederlands spraken, waren er ook duidelijk cultuurverschillen. Zo ging het programma ’s avonds bijvoorbeeld makkelijk tot 23 uur ’s avonds door, ha, ha, voor de kinderen natuurlijk geen probleem, maar voor de kinderwerkers?!? Die moesten wel even slikken!

Naar het klooster

In februari zijn we ook nog een kleine week met al onze studenten en medewerkers naar een klooster in Helvoirt geweest, waar een Europese conferentie gehouden werd, met deelnemers van 60 verschillende kerken en zendingsorganisaties, die allemaal met vluchtelingen werken. We hoorden indrukwekkende verhalen en ook kwamen er enkele vluchtelingen hun getuigenis geven. Het was een hele bijzondere week waar we veel geleerd hebben.
 

Halverwege

We zijn geweldig trots op onze groep, hoe goed ze zich aangepast hebben, en hoe goed ze hun best doen! We zijn nu ongeveer halverwege de les fase, en het gaat fantastisch. De eerste boekverslagen zijn ondertussen al ingeleverd, het eerste proefwerk gemaakt. Voor we het weten zijn die drie maanden om en begint de praktijkreis. Onze medewerkers en studenten zullen daarvoor drie maanden in het midden Oosten met vluchtelingenkinderen en hun families gaan werken.

Naar het Midden Oosten

Er zijn ondertussen erg veel vluchtelingenkampen rond de middellandse zee en in het Midden Oosten; in Syrië, Irak, Griekenland, Jordanië, Libanon en Turkije. De getallen van de vluchtelingen worden alleen maar hoger. Zo zijn er bijvoorbeeld in Libanon zes miljoen inwoners, waarvan er meer dan één miljoen vluchtelingen zijn. Het is niet voor te stellen, als je dezelfde proporties aan zou houden, één vluchteling op de zes inwoners, zou dat voor Nederland drie miljoen vluchtelingen betekenen. (Het zijn er in werkelijkheid maar 250.000).

En Turkije is het land wat wereldwijd de meeste vluchtelingen opgenomen heeft. De teller staat nu ongeveer op 3.7 miljoen. Grofweg de helft van deze aantallen zijn kinderen. Vaak kinderen met een trauma, en vaak kinderen die nu opgroeien in gezinnen die erg veel verloren hebben en die vaak grote zorgen hebben.

Onze studenten zullen in de praktijkperiode met al bestaande ministries mee gaan helpen om met Gods liefde naar deze kinderen en families uit te reiken. We hopen dat onze studenten tot zegen voor velen zullen zijn.

Zelf hopen we ons in juni bij onze studenten in het Midden Oosten te voegen, tijdens de laatste maand van hun drie maanden reis. Maar daar zal ik in een volgende nieuwsbrief wel meer over schrijven.
 

Terug op Heidebeek na 38 jaar

Het is voor ons ook erg leuk om nu weer tijdelijk deel van Jeugd met een Opdracht op Heidebeek te zijn. Het is hier waar we 38 jaar geleden onze Discipelschaps Training School gevolgd hebben. Dat hadden we toen ook niet kunnen denken. We waren toen eigenlijk van plan geweest om maar 1 jaar bij deze zendingsbeweging te blijven en dan weer onze banen in de verpleging en het onderwijs op te pakken. Ja, dat is wel een beetje anders gelopen! We zijn God daar erg dankbaar voor, wat een voorrecht is het geweest om zoveel verschillende bedieningen onder kinderen in nood op te zetten, vooral in Brazilië, maar ook in andere landen.

Lesgeven in Australië

En wat een voorrecht is het nog steeds, om nieuwe plannen met Hem te mogen maken, lessen en scholen te geven, studenten en medewerkers op te leiden. In april hoopt Johan ook weer een paar weken les te gaan geven in Perth, Australië, een basis waar ze al jaren de Children at Risk School geven, met een focus op de kinderen in Azië, zoals Thailand, Cambodja, Vietnam, etc. Sinds we zelf vorig jaar aan die kant van de wereld seminars en een school gegeven hebben, hebben de kinderen in nood daar toch ook een gedeelte van ons hart!
 

Winterpret

Allemaal “warme“ landen, we genieten dus nog even extra van de winter hier! Vooral Johan die schaatsen als favoriete sport heeft! Hij geniet van de mooie “bijna natuurlijke” ijsbaan in Biddinghuizen, en wat hebben we tijdens de kerstvakantie veel plezier gehad met onze kinderen en kleinkinderen. 

 

Samen kerst en oud en nieuw vieren en 5 (!) verjaardagen, schaatsen, een iglo en sneeuwpoppen bouwen, kerstkoekjes versieren, sterretjes en vuurwerk afsteken, naar de speeltuin, naar het Dolfinarium, naar een kerstconcert, naar de kerk, en ook mocht Davi, die elke week rolstoel basketbal speelt, zijn familie uitnodigen om tegen zijn team te spelen, allemaal in rolstoelen natuurlijk. Nou, het zal geen verassing voor jullie wezen, dat zijn team glansrijk won!
 

Onze dochter Michele en schoonzoon Romeu en hun kinderen zijn ondertussen weer naar Brazilië vertrokken, ze hebben hier een heerlijke verlof tijd gehad, en wij hebben er ook van genoten ze even hier te hebben. We kijken er al naar uit om straks, als Johanneke en Jonathan met hun dochters van Brazilië naar Engeland verhuisd zijn, ze ook even op te zoeken. En natuurlijk genieten we nu ook nog even extra van de kinderen en kleinkinderen die hier in Nederland wonen, Pieter, Melissa en hun kinderen, Dilma en Davi, voor we in september zelf weer naar Brazilië hopen te vertrekken.
 

Dank je wel

We willen jullie allemaal bedanken, die ons helpen en voor ons bidden. Jullie hebben ook ieder jullie ups en downs, kleine en grote problemen, maar blijven door alles heen trouw aan God en trouw in het ondersteunen van ons. Dank je wel! Deze week kreeg ik een bijzondere en poëtische vertaling van een tekst uit Sefanja 3:17 toegestuurd en die wil ik ook graag aan jullie meegeven!

"De eeuwige God, de God Die drie in één is; Hij die in het centrum van je wezen woont, is een krachtige en dappere krijger. Hij is gekomen om je te bevrijden, om je veilig te houden en om je de overwinning te brengen.

Hem juichen wij toe. Hij straalt met buitengewone vreugde en heeft plezier in je aanwezigheid. Hij heeft een plaats voor zichzelf in jou gegraveerd, en daar rust Hij stilletjes in Zijn liefde en genegenheid voor jou.

Hij kan zichzelf niet inhouden bij de gedachte aan jou en met de grootste vreugde danst hij wild rond in afwachting van jou... Hij heeft je boven alle andere creaties geplaatst en op de hoogste plaats in Zijn Prioriteiten. In feite roept Hij en zingt in triomf, vreugdevol verkondigend de blijdschap van Zijn Hart in een lied van vreugde!

Allemaal vanwege jou."

Dat God, die ontzettend veel van ieder van ons houdt, jullie rijkelijk mag zegenen!

Heel veel liefs,

Johan en Jeannette

Gebedspunten

• Bid voor onze studenten, dat ze nog veel zullen leren in deze school, en dat ze Gods wil voor hun leven zullen gehoorzamen. 
• Bid voor staf en studenten als ze allemaal op hun outreach naar het Midden Oosten gaan. 
• Bid dat er veel kinderen en families bereikt mogen worden met Gods liefde. 
• Dank voor familie en vrienden, en dat we zoveel van en met elkaar mogen genieten. 
• Dank voor de eerste helft van de lessen, die er alweer opzitten en heel goed gegaan zijn. 
• Bid voor de reis van Johan in April naar Australië, waar hij uitgenodigd is om in de Children at Risk School daar les te geven. 
• Dank voor onze gezondheid.