|
||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||
|
donderdag 14 december 2017
Grootste gift, grootste vreugde
maandag 13 november 2017
We zijn Opa en Oma met een Opdracht!
“Denken jullie er ook al aan om met pensioen te gaan?” wordt ons best vaak gevraagd.
Nee, eigenlijk niet. Niet in die zin dat we stoppen met ons werk, we zijn juist dankbaar dat we door mogen gaan. Een paar weken of een paar maanden samen met een groep jonge mensen oplopen, samen leven, samen leren en Jezus volgen. Samen ontdekken hoe Zijn liefde gestalte te geven aan kinderen en hun families, die door moeilijke situaties heengaan. We genieten ervan om dat te mogen doen, in Brazilië, in landen in Azië en nu straks ook hier in Nederland, met de Children at Risk school die we gaan leiden op Heidebeek.
O-O-O
Maar we worden wel ouder. “Bij wat voor organisatie werken jullie? Vroeg één van de dames van het sportgroepje waar ik naar toe ga.
“Bij Jeugd met een Opdracht”
Ze keek me verbaasd aan. Ja, grijs haar bij mijn slapen, rimpeltjes, een brace aan mijn been door een klapvoet, niet zo jeugdig allemaal… Zevenendertig jaar geleden, toen we bij JmeO begonnen aan ons avontuur, waren we allebei nog “jeugd”. Maar nu? Misschien zouden we de naam kunnen veranderen in O-O-O: “Opa’s en Oma’s met een Opdracht”…
 |
| Loren en Darlene Cunningham, de oprichters van Jeugd met een Opdracht. Loren is al 82, en reist nog steeds naar +_ 40 landen per jaar om te spreken! |
Sommige dingen zijn wel een beetje veranderd met het ouder worden. Vroeger, toen de kinderen nog klein waren, vonden we het normaal zes dagen per week te werken en flink te buffelen met een groeiend werk en een groot en druk gezin. Nu vragen we ons wel eens af hoe we dat toch deden… Ja, het ritme is wat veranderd, we hebben iets meer tijd nodig voor wat we vroeger “vlug, vlug” deden.
 |
| Een kinderprogramma, gewoon op een grasveldje op de Filippijnen |
Het is nog steeds bijzonder om te mogen zien dat God ons wil gebruiken, ons wil leiden, ons wil helpen. Het blijft een zoeken hoe het nu verder moet. De plannen worden wat korter, in plaats van tien-jaren plannen, worden het nu één of twee jaren plannen met altijd in ons achterhoofd “als we gezond blijven”.
Maar wat wel hetzelfde blijft, is het zoeken naar Gods wil: “Heer, wat mogen we gaan doen?”
Zo geloven we dus, dat we het komende jaar hier in Nederland de Children at Risk School mogen gaan leiden, waar we de nadruk zullen gaan leggen op het opzetten van werk onder kinderen van vluchtelingen.
We hopen dan in september 2018 weer voor één jaar of misschien anderhalf jaar naar Brazilië te gaan, om de Children at Risk Scholen die naar nu draaien te versterken. En daarna? We weten het niet, misschien Azië, het Midden Oosten, India of Afrika? Overal zijn kinderen in nood en ook basissen van Jeugd met een Opdracht, die het fijn zouden vinden als we daar een Children at Risk school zouden komen leiden. Zodat hun medewerkers getraind worden, en er meer kinderen in nood geholpen kunnen worden.
Het blijft spannend, we willen ons leven steeds weer aan God geven, en ons door Hem laten gebruiken.
Eenzaam gevoel
Soms geeft het ook wel eens een eenzaam gevoel: we horen er niet echt bij. We zijn ergens een paar weken, een paar maanden of misschien een jaar, maar gaan dan weer weg. We genieten van de tijd dat we ergens mogen zijn, zoals nu bijvoorbeeld, in ons zomerhuisje in Ermelo, tussen familie en vrienden, maar we weten ook, dat het toch een tijdelijk verblijf is. Dat er ook weer een afscheid komt. Wat ons dan helpt is om te weten, dat waar we ook zijn, God bij ons is, onze liefdevolle Vader, die ons kent als geen ander.
Onzeker gevoel
Het geeft ook soms wel een onzeker gevoel: zouden jullie, onze achterban, die ons steunen met giften en gebed, dit blijven doen?
Communiceren we genoeg en duidelijk over wat we doen, waar de Heer ons leidt en wat we geloven? Over de kinderen die geholpen worden, doordat wij jonge mensen trainen?
Het was duidelijker en makkelijker te begrijpen wat we deden, toen we nog in Brazilië een basis leidden met een stel huizen waar kinderen opgevangen werden. Nu we vooral al die lessen, die we daar geleerd hebben, omzetten in lessen om weer anderen op te leiden, weten wij dat dit een goede volgende stap is, maar is dat voor onze achterban, de mensen die al zo lang en trouw achter ons gestaan hebben en bemoedigd hebben, ook duidelijk?
Als jullie advies voor ons hebben, horen we dat graag.
In al die vragen weten we dat het God is die voor ons zorgt, Hij weet wat we nodig hebben, Hij is trouw en goed en verrast ons altijd weer.
Meer dan 30 miljoen kinderen die moesten vluchten
Zo gaan we dus door. En het volgende waar we al druk met de voorbereidingen mee bezig zijn, is de Children at Risk school die we van januari tot en met maart komend jaar hier in Nederland hopen te geven.
Daarna volgt er dan een praktijkperiode van nog eens drie maanden, waarschijnlijk in vluchtelingenkampen in Zuid Europa, het Midden Oosten, of misschien ook wel in Uganda, waar meer dan een miljoen vluchtelingen uit Zuid Soedan wonen, of Bangladesh, waar nu opeens bijna een miljoen Rohingyas uit Myanmar heen gevlucht zijn.
Meer dan 65 miljoen vluchtelingen zijn er nu al wereldwijd, waarvan de helft kinderen zijn. Allemaal met hun noden en trauma’s, allemaal kinderen waar de Here Jezus ontzettend veel van houdt. Willen jullie ook voor deze school bidden? Dat de juiste studenten zich aan zullen melden, en zij aan het eind van de school zullen weten waar de Heer hen heen roept, waar ze zullen mogen dienen om de kinderen Zijn liefde te laten zien.
Voor meer informatie over deze school is er deze link: http://ywamheidebeek.org/nl/car/
 |
| De Children at Risk School is onderdeel van de University of the Nations |
Tussendoor proberen we een website te bouwen voor alle Children at Risk school wereldwijd, best een flinke klus, en hebben we een internationale meeting gehad met anderen die in Zuid Afrika, Brazilië, en India ook Children at Risk Scholen leiden.
Ook hebben we een gastcollege mogen geven op de Christelijke Hogeschool in Ede over internationale ontwikkeling, dat was erg leuk om te doen.
Kwaliteitstijd met familie
Maar natuurlijk proberen we ook om extra tijd vrij te maken voor onze kinderen en kleinkinderen die hier in Nederland wonen. Er zijn alweer logeerpartijtjes geweest in de herfstvakantie met onze kleinkids, de kinderen van Pieter en Melissa, en komen Davi en Dilma allebei met de kerstvakantie logeren. Ook komen Michele en Romeu met hun kinderen voor drie maanden uit Brazilië naar Nederland op verlof, daar kijken we erg naar uit, we hebben ze al een jaar lang niet gezien. Alleen Johanneke en Jonathan zijn hier dan niet met de Kerst, maar die hopen we dan weer later volgend jaar te zien, als ze van Brazilië naar Engeland verhuizen. We weten ons gezegend met onze familie, en bidden voor allen die eenzaam zijn, pijn hebben, lijden…
Gebedspunten
- Dank met ons voor onze gezondheid
- Bid voor de Children at Risk School die we in jan 2018 op Heidebeek in Heerde zullen te gaan geven.
- Dank voor alle JmeO basissen wereldwijd en bid dat er steeds meer basissen een werk onder kinderen in nood op zullen starten.
- Bid voor de vluchtelingen wereldwijd, en vooral voor de kinderen.
- Dank voor familie, vrienden en alle mensen die ons zo trouw ondersteunen.
- Dank dat God beloofd heeft altijd bij ons te zijn, en voor ons zal zorgen.
Kerstwens
We wensen jullie allemaal een hele fijne Kerst toe, waar de Here Jezus in het middelpunt zal staan, en wat Hij voor ons gedaan heeft, en waar Gods liefde voor de wereld en voor ons allemaal persoonlijk op allerlei manieren duidelijk zal worden. We wensen jullie Zijn rijke zegen toe!
Heel veel liefs!
We wensen jullie allemaal een hele fijne Kerst toe, waar de Here Jezus in het middelpunt zal staan, en wat Hij voor ons gedaan heeft, en waar Gods liefde voor de wereld en voor ons allemaal persoonlijk op allerlei manieren duidelijk zal worden. We wensen jullie Zijn rijke zegen toe!
Heel veel liefs!
dinsdag 1 augustus 2017
Al zes maanden onderweg in Azie
Nauwe straatjes met overal kunstig versierde donkergrijze gebouwtjes, het bleken 49.000(!) hindoetempels te zijn, waar elke dag kleine gevlochten mandjes gebracht worden met wat rijst, een mini bakje ketjap, bloemen en een wierookstokje. Ja, we waren in Bali aangekomen! Een prachtig eiland in Indonesië, maar waar de verering van de geesten van de voorouders zó’n belangrijke plaats inneemt, dat het de bevolking onder zware druk houdt.
We zijn ondertussen al vanaf begin maart door verschillende landen in Azië aan het reizen, waar we eerst een Children at Risk School van drie maanden geleid hebben en nu nog een stel seminars geven. Prachtige landen met mooie mensen en schitterende kinderen, maar ook ieder met hun eigen grote uitdagingen.
Hindoes, angst en armoede.
We zijn ondertussen al vanaf begin maart door verschillende landen in Azië aan het reizen, waar we eerst een Children at Risk School van drie maanden geleid hebben en nu nog een stel seminars geven. Prachtige landen met mooie mensen en schitterende kinderen, maar ook ieder met hun eigen grote uitdagingen.
Hindoes, angst en armoede.
Als iemand in Bali een christen wil worden, reageren de hindoeouders meestal negatief: van hun kinderen wordt verwacht dat ze elke dag met speciale offerandes de geesten van hun overleden voorouders “goedgezind” houden, en wanneer de ouders overlijden, dat ze een vreselijke dure crematieceremonie in de hindoetempel zullen organiseren. De meeste families steken zich hiervoor zwaar in de schulden. Het grootste deel van de bevolking is arm en wordt daardoor nog armer. Het is een eindeloze spiraal van armoede.
Maar als hun kinderen christen willen worden, zullen ze zich niet meer voor zulke dure tempeldiensten in de schulden steken, en ook niet meer elke dag van die gevlochten mandjes bij de tempel zetten. De mensen in Bali, die dit altijd wél voor hun ouders gedaan hebben, zijn bang. Zij hebben hun hele leven in deze angst geleefd, angst voor geesten van voorouders, angst voor demonen, en vinden het moeilijk Gods bevrijdende liefde door het offer van de Here Jezus aan te nemen. Het breekt je hart als je zo’n prachtig en paradijselijk eiland ziet, waar de mensen zó gebonden zijn.
JmeO op Bali
JmeO heeft er al jarenlang een flinke groep internationale zendelingen wonen en werken, die op allerlei manieren naar de families en kinderen uitreiken. Onder andere Roberto, een Braziliaanse vriend, die een buurtcentrum in een arme wijk aan het opzetten is om zo, door het helpen van de kinderen en hun families, de hele wijk te bereiken met Gods alles nieuw makende liefde.
Er werken op de JmeO-basis vooral veel Indonesische zendelingen. Veel van hen waren nu even onze studenten, samen met nog wat YWAMers van andere basissen (één kwam zelfs speciaal voor het seminar uit Papoea Nieuw Guinea) en enkele andere genodigden van plaatselijke kerken. Deze mooie diverse groep mochten we een seminar geven van 2 weken, over het werken met kinderen in nood. Dit werd in het weekend meteen toegepast, door een grote groep kinderen op de basis uit te nodigen. De studenten hadden een gevarieerd programma voor hen voorbereid. En het was geweldig!
“Dit is de eerste keer dat ik het echt leuk vond om een kinderprogramma te geven, en het jammer vond dat het al voorbij was”, zei één van hen.
“Dit was fantastisch leuk en gaf zoveel voldoening” zei een ander.
Na twee intensieve weken volgepakt met lessen sloten we het af met een dankdienst. Eén van de Indonesische studenten, die zelf als kind en jonge tiener op straat gewoond had, vertelde:
“Ik heb zoveel geleerd over het werken met kinderen in nood. Ik ga het nu heel anders doen. Maar naast alles wat ik praktisch geleerd heb, heb ik deze weken ook genezing van diepe emotionele en geestelijke wonden ervaren. Ik ben God zo dankbaar!”
Wij hebben er ook genoten! Maar voor ons werd het tijd om het volgende vliegtuig te nemen naar Jakarta.
Jakarta, wat een megacity
Velen in Bali hadden ons al verteld dat Jakarta echt heel anders is, en ja, dat konden we goed zien. Waar de hoofdstad van Bali, zonder ook maar een enkel hoog gebouw, meer op een uit zijn krachten gegroeid dorp leek, was Jakarta een megacity, met een zee aan torenhoge gebouwen en bijna 20 miljoen inwoners. Ook waren hier de hindoetempels vervangen door moskeeën, en was de mosliminvloed duidelijk te merken.
JmeO heeft sinds een jaar een klein pioniersteam in het hartje van de stad. Ze wonen in een houten huis met smalle steile hoge trappen, wat vele jaren geleden, toen Jakarta nog Bataviastad heette, door Nederlanders gebouwd en gebruikt was. We voelden ons er thuis! De negen zendelingen van dit team waren allemaal Indonesiërs, evenals de andere studenten van het seminar, die uit lokale kerken en van een JmeO team uit Thailand kwamen.
Cebu op de Filippijnen
Ondertussen zijn we aangekomen op de Filippijnen in Cebu, waar we ons laatste seminar gaan houden van deze grote “Azië-reis”. Dit land lijkt misschien nog wel het meeste op Brazilië, met een verleden van katholieke overheersers, de grote problemen met drugs en corruptie, de overweldigende verschillen tussen rijk en arm.
We verblijven hier op een mooie grote JmeO-basis, waar ze in negen verschillende arme buurten met kinderen werken. De teams gaan er elke dag op uit, en doen hun werk onder viaducten, in sloppenwijken, op veldjes en op strandjes.
Ze willen hier op de Filippijnen ook graag een volledige Children at Risk School draaien om hun medewerkers op te leiden, en we gaan kijken of dat in de niet al te verre toekomst geregeld kan worden. We gaan ervoor bidden, dat de school op nog heel veel plekken in Azië vermenigvuldigd zal gaan worden, er is hier zoveel nood onder kinderen.
Ondertussen in Brazilië
Ondertussen kregen we de laatste weken ook erge leuke berichten uit Brazilië. De basis in Belo Horizonte, die wij opgezet hebben en 27 jaar geleid hebben, (tot 2013), vierde in de zes verschillende huizen hun 30 jarige bestaan. Er werd teruggekeken op wat er allemaal gebeurd was in die 30 jaar, hoeveel kinderen geholpen zijn: er is zoveel om God dankbaar te zijn!
Ook de kerk in Rio de Janeiro, waar we vorig jaar met al onze studenten van de Children at Risk school gratis 8 maanden mochten wonen, stuurde schitterende foto’s van het kinderprogramma waar ze mee doorgegaan zijn sinds wij daar met de studenten mee gestart waren. Het blijft maar groeien en hele gezinnen worden zodoende met Gods liefde bereikt.
Januari 2018: Children at Risk School in Nederland.
Als we straks in september weer in Nederland aankomen, hopen we hard aan de slag te gaan met de voorbereidingen van de Children at Risk school met een speciale focus op het werken met kinderen van vluchtelingen, die we in januari 2018 op Heidebeek in Nederland hopen te geven. Het wordt een 3 maanden durend lesprogramma met drie maanden praktijkervaring erachter aan, waarschijnlijk in één van de vluchtelingenkampen in Europa of in het Midden Oosten. Willen jullie ons helpen studenten voor deze school te werven? Ten eerste door ervoor te bidden en ook door de info door te geven aan jongeren die hier misschien geïnteresseerd in zouden kunnen zijn? De volledige informatie over deze school staat op de website van Heidebeek: www.ywamheidebeek.org/car
Maar als hun kinderen christen willen worden, zullen ze zich niet meer voor zulke dure tempeldiensten in de schulden steken, en ook niet meer elke dag van die gevlochten mandjes bij de tempel zetten. De mensen in Bali, die dit altijd wél voor hun ouders gedaan hebben, zijn bang. Zij hebben hun hele leven in deze angst geleefd, angst voor geesten van voorouders, angst voor demonen, en vinden het moeilijk Gods bevrijdende liefde door het offer van de Here Jezus aan te nemen. Het breekt je hart als je zo’n prachtig en paradijselijk eiland ziet, waar de mensen zó gebonden zijn.
JmeO op Bali
JmeO heeft er al jarenlang een flinke groep internationale zendelingen wonen en werken, die op allerlei manieren naar de families en kinderen uitreiken. Onder andere Roberto, een Braziliaanse vriend, die een buurtcentrum in een arme wijk aan het opzetten is om zo, door het helpen van de kinderen en hun families, de hele wijk te bereiken met Gods alles nieuw makende liefde.
Er werken op de JmeO-basis vooral veel Indonesische zendelingen. Veel van hen waren nu even onze studenten, samen met nog wat YWAMers van andere basissen (één kwam zelfs speciaal voor het seminar uit Papoea Nieuw Guinea) en enkele andere genodigden van plaatselijke kerken. Deze mooie diverse groep mochten we een seminar geven van 2 weken, over het werken met kinderen in nood. Dit werd in het weekend meteen toegepast, door een grote groep kinderen op de basis uit te nodigen. De studenten hadden een gevarieerd programma voor hen voorbereid. En het was geweldig!
“Dit is de eerste keer dat ik het echt leuk vond om een kinderprogramma te geven, en het jammer vond dat het al voorbij was”, zei één van hen.
“Dit was fantastisch leuk en gaf zoveel voldoening” zei een ander.
Na twee intensieve weken volgepakt met lessen sloten we het af met een dankdienst. Eén van de Indonesische studenten, die zelf als kind en jonge tiener op straat gewoond had, vertelde:
“Ik heb zoveel geleerd over het werken met kinderen in nood. Ik ga het nu heel anders doen. Maar naast alles wat ik praktisch geleerd heb, heb ik deze weken ook genezing van diepe emotionele en geestelijke wonden ervaren. Ik ben God zo dankbaar!”
Wij hebben er ook genoten! Maar voor ons werd het tijd om het volgende vliegtuig te nemen naar Jakarta.
Velen in Bali hadden ons al verteld dat Jakarta echt heel anders is, en ja, dat konden we goed zien. Waar de hoofdstad van Bali, zonder ook maar een enkel hoog gebouw, meer op een uit zijn krachten gegroeid dorp leek, was Jakarta een megacity, met een zee aan torenhoge gebouwen en bijna 20 miljoen inwoners. Ook waren hier de hindoetempels vervangen door moskeeën, en was de mosliminvloed duidelijk te merken.
JmeO heeft sinds een jaar een klein pioniersteam in het hartje van de stad. Ze wonen in een houten huis met smalle steile hoge trappen, wat vele jaren geleden, toen Jakarta nog Bataviastad heette, door Nederlanders gebouwd en gebruikt was. We voelden ons er thuis! De negen zendelingen van dit team waren allemaal Indonesiërs, evenals de andere studenten van het seminar, die uit lokale kerken en van een JmeO team uit Thailand kwamen.
Ze wilden zo graag meer leren over het werk met kinderen in nood, dat ze een schema gemaakt hadden waarin we ze hen ’s morgens, ’s middags en ’s avonds mochten lesgeven! Pfff, dat was wel even hard werken! Maar ook hier weer erg gaaf om te doen, de studenten deden zo goed mee, ze wilden zo graag meer leren. Dat is natuurlijk wel heel erg leuk lesgeven!
Lessen
Om een idee te hebben van de lessen die we op zo’n soort seminar geven, kan je een lijstje op onze blog vinden, op de pagina "lessen"
Lessen
Om een idee te hebben van de lessen die we op zo’n soort seminar geven, kan je een lijstje op onze blog vinden, op de pagina "lessen"
Cebu op de Filippijnen
Ondertussen zijn we aangekomen op de Filippijnen in Cebu, waar we ons laatste seminar gaan houden van deze grote “Azië-reis”. Dit land lijkt misschien nog wel het meeste op Brazilië, met een verleden van katholieke overheersers, de grote problemen met drugs en corruptie, de overweldigende verschillen tussen rijk en arm.
We verblijven hier op een mooie grote JmeO-basis, waar ze in negen verschillende arme buurten met kinderen werken. De teams gaan er elke dag op uit, en doen hun werk onder viaducten, in sloppenwijken, op veldjes en op strandjes.
Ze willen hier op de Filippijnen ook graag een volledige Children at Risk School draaien om hun medewerkers op te leiden, en we gaan kijken of dat in de niet al te verre toekomst geregeld kan worden. We gaan ervoor bidden, dat de school op nog heel veel plekken in Azië vermenigvuldigd zal gaan worden, er is hier zoveel nood onder kinderen.
Ondertussen in Brazilië
Ondertussen kregen we de laatste weken ook erge leuke berichten uit Brazilië. De basis in Belo Horizonte, die wij opgezet hebben en 27 jaar geleid hebben, (tot 2013), vierde in de zes verschillende huizen hun 30 jarige bestaan. Er werd teruggekeken op wat er allemaal gebeurd was in die 30 jaar, hoeveel kinderen geholpen zijn: er is zoveel om God dankbaar te zijn!
Ook de kerk in Rio de Janeiro, waar we vorig jaar met al onze studenten van de Children at Risk school gratis 8 maanden mochten wonen, stuurde schitterende foto’s van het kinderprogramma waar ze mee doorgegaan zijn sinds wij daar met de studenten mee gestart waren. Het blijft maar groeien en hele gezinnen worden zodoende met Gods liefde bereikt.
Januari 2018: Children at Risk School in Nederland.
Als we straks in september weer in Nederland aankomen, hopen we hard aan de slag te gaan met de voorbereidingen van de Children at Risk school met een speciale focus op het werken met kinderen van vluchtelingen, die we in januari 2018 op Heidebeek in Nederland hopen te geven. Het wordt een 3 maanden durend lesprogramma met drie maanden praktijkervaring erachter aan, waarschijnlijk in één van de vluchtelingenkampen in Europa of in het Midden Oosten. Willen jullie ons helpen studenten voor deze school te werven? Ten eerste door ervoor te bidden en ook door de info door te geven aan jongeren die hier misschien geïnteresseerd in zouden kunnen zijn? De volledige informatie over deze school staat op de website van Heidebeek: www.ywamheidebeek.org/car
Alvast bedankt!
Voor ieder die tijdens deze reis voor ons gebeden heeft en ons bemoedigd en gesteund heeft met financiële giften en e-mails, zijn we erg dankbaar. Zonder jullie steun zouden we dit niet kunnen doen, we bidden jullie Gods rijke zegen toe!
Gebedspunten
Voor ieder die tijdens deze reis voor ons gebeden heeft en ons bemoedigd en gesteund heeft met financiële giften en e-mails, zijn we erg dankbaar. Zonder jullie steun zouden we dit niet kunnen doen, we bidden jullie Gods rijke zegen toe!
Gebedspunten
- Dank God voor onze gezondheid tijdens deze reis.
- Bid voor de hindoefamilies in Bali die onder zo’n zware angst en gebondenheid leven. Dat Gods liefde in de christenen hen mag overtuigen van hoop.
- Dank God voor het jonge pioniersteam in Jakarta.
- Bid voor hen, voor de juiste strategieën om de mensen in hun buurt en stad te vertellen en te laten zien dat de Here Jezus van hen houdt.
- Bid voor de kinderen in Cebu, dat er velen al jong de Here Jezus zullen leren kennen.
- Dank voor alle leergierige studenten, aan wie we tijdens deze reis wat van onze lessen door mochten geven.
- Bid voor een vermenigvuldiging van Children at Risk Scholen in Azië.
- Dank voor het werk in Brazilië wat zo goed doorgaat.
- Bid voor de komende Children at Risk School in Nederland.
zondag 2 juli 2017
Lesgeven in Indonesie en op de Filippijnen
We zijn nog steeds op onze lange zeven maanden reis van lesgeven in verschillende
landen in Azië. Mijn witte broek is door al het wassen met de hand al niet zo
erg wit meer. Het is moeilijk de koffers onder de 20 kilo te houden. We slepen
een halve koffer winterkleren mee, die we in het vorige land goed gebruikt
hebben, maar nu in deze tropische landen niet meer nodig zullen hebben.
Als ik terug denk aan hoe we in de zending begonnen, met een
hele auto vol dozen en koffers, dan dacht ik al aardig geleerd te hebben wat “licht reizen” is, maar als we dan weer
onze koffers pakken voor de volgende vlucht en ze aan onze hand weegschaal
hangen…oei oei!
Maar wat een prachtig deel van de wereld is dit toch! We
genieten ervan. Maar we zijn ook geraakt door de grote nood onder kinderen!
Daarna hopen we het seminar in Jakarta, Indonesië, te
herhalen, van 17 tot 21 juli.
En dan nog door voor een seminar in Cebu in de Filippijnen
vanaf 7 tot 16 augustus
Een lijstje van de lessen die we zoal geven:
1. Redenen om met kinderen te werken en Gods liefde voor elk
kind.
2. Hoe meisjes en vrouwen worden gezien en behandeld in
verschillende culturen en wereldbeelden
3. Ontwikkeling van kinderen en kenmerken van kinderen
4. Stimuleren en ontwikkelen van verschillende soorten intelligenties
bij kinderen
5. Nehemia en strategieën voor transformatie
6. Hoe de gebroken muur de verschillende categorieën van kinderen
in nood vertegenwoordigt.
7. Recht en gerechtigheid in de grote steden
8. Straat kinderen, redden en herstellen.
9. Transformatie van een arme gemeenschap in de grote stad
10. Bestrijding van mensenhandel
11. Abortus, kinderen in gevaar in de baarmoeder
12. Adoptie en pleegzorg.
13. Leiderschap communicatie stijlen. Leren om je teamleden te begrijpen
14. Hoe te voorkom je de
val van manipulatie.
15. Methoden voor effectieve communicatie
16. In je werk met kinderen: hoe moet je omgaan met stress en kan
je je geestelijk gezondheid behouden.
Willen jullie met ons bidden dat de Here God veel jongeren
zal roepen om met kinderen in nood te gaan werken?
maandag 19 juni 2017
Jongeren in Azië zetten zich in om kinderen in nood te helpen.
Na ons heerlijke maar ook drukke verlof in Nederland zijn we
ondertussen aan onze grote reis begonnen. Een reis van bijna 7 maanden in
verschillende landen in Azië. Eind september hopen we dan weer terug in
Nederland te zijn, om de Children at Risk School voor te bereiden, die we in
januari 2018 op Heidebeek hopen te gaan geven. Dat wordt een school met een
focus op kinderen van vluchtelingen.
Verre
Oosten
Maar nu eerst dus even een paar maanden in het verre oosten. Kinderen
in nood zijn er over de hele wereld, en we zijn blij dat er ook hier jongeren
zijn die heel graag deze kinderen willen helpen, en willen leren hoe ze dat het
beste kunnen doen.
We verblijven nu in een hele grote stad, en zijn onder de indruk
van de duizenden torenflats waar hier dag en nacht aan gebouwd wordt. Prachtig
aangelegde wijken schieten als paddenstoelen
uit de grond. Grote 8-baans wegen lopen door de hele stad, en auto’s,
geruisloze elektrische brommertjes, voetgangers en bussen lijken zonder al te
veel problemen er samen bezit van te nemen.
Goudvisjes
vissen
In het centrum van de stad is een kleine vijver met duizenden
goudvisjes. Op zondagmiddag zien we daar ouders die met hun kleuters komen
vissen, met kleine hengeltjes en emmertjes, om hun aquaria thuis weer op te
vullen. Zo schattig! De mensen lachen vriendelijk naar ons als ze zien dat we
er foto’s van willen nemen. Ze zijn trots op hun stad en land, en willen
gastvrij ons van alles mee laten genieten.
Achtergelaten
Maar er is hier ook een grote nood. In de dorpen worden miljoenen
kinderen door hun ouders achtergelaten in de zorg van opa’s en oma’s of ooms en
tantes, zodat de ouders beiden ver weg in een grote stad kunnen gaan werken, om
meer geld te verdienen. Sommige ouders doen dit omdat ze superarm zijn, en het
hun enige manier is om voor hun gezin in het onderhoud te voorzien. Anderen
doen het omdat ze meer geld willen, betere huizen, mooiere auto’s, meer luxe. Doordat
alleen de ouders naar de grote steden vertrekken, en niet de hele gezinnen, is
het hier gelukt om favelas te voorkomen, in tegenstelling met Brazilië.
Maar daar is in de gezinnen een hoge prijs voor betaald.
We hebben al met zoveel van deze achtergelaten kinderen gesproken,
en allemaal vertellen ze over de diepe pijn die dit veroorzaakt, de gevoelens
van verlaten te zijn, genegeerd en afgewezen. Soms worden ze van het ene
familielid naar het andere doorgeschoven en moeten ze dus ook steeds van school
en vriendjes en vriendinnetjes veranderen. Ze voelen zich vaak teveel bij de
gezinnen waar ze tijdelijk opgenomen worden, en zien hun eigen ouders alleen
maar even tijdens een jaarlijkse korte vakantie. Ook de jonge mensen met wie
wij spraken, hebben bijna allemaal dezelfde ervaringen en kunnen zich goed hierin
identificeren.
Maar er zijn ook veel kinderen die geen grootouders of andere
familieleden hebben om op hen te passen en dan maar in een soort
weeshuis-kostschool onder gebracht worden. Het zijn natuurlijk geen echte
wezen, want hun ouders leven nog, maar die zijn druk met hun werk in een verre
stad. Voor deze kinderen is het vaak nog zwaarder, zo op te groeien zonder
goede banden te maken met familieleden. Niet alleen is het allemaal tijdens hun
kinder- en tienertijd een stuk moeilijker, maar het geeft vaak later in hun
leven ook allerlei psychologische en sociale problemen.
Abortus
Waar we ook veel over horen is dat het afbreken van
zwangerschappen door middel van abortus hier de normaalste zaak van de wereld
is. Het is erg goedkoop.
Het is hier een zo “normale” procedure geworden, dat de eerste
vraag, die de dokter aan een nieuwe vrouwelijke patiënt stelt, vaak is:
“Hoeveel abortussen heb je al gehad?” wetend dat bij elke abortus er niet
alleen een kindje gedood wordt, maar de vrouw ook steeds meer kans heeft op
allerlei lichamelijke en psychosomatische klachten.
Jongeren
zetten hun leven in.
Het is dan ook geweldig om te zien dat er jonge mensen zijn die
hun leven in willen zetten om kinderen, tieners en hele families te helpen. Er
zijn jongeren met plannen om huizen voor zwangere meisjes te beginnen, er wordt
gedroomd om organisaties op te zetten die adopties gaan promoten en bevorderen.
Er worden families getraind in de opvoeding van hun kinderen, onder andere door
middel van korte weekend-kampen en door websites met allerlei goede artikelen.
Ook voor kinderen worden er kampen georganiseerd, worden kinderen in naschoolse opvang begeleid en
worden er vrijwilligerswerk en counselingpraktijken opgezet om kinderen te
helpen, die door hun ouders achtergelaten zijn. Prachtig om al die plannen te
horen, en te zien hoe de eerste stappen hierin genomen worden.
Oogontsteking
We genieten er beiden van om dit mooie land met zijn prachtige
mensen een klein beetje te leren kennen, maar hadden niet verwacht dat we ook
de gezondheidszorg van nabij zouden leren kennen door een opname in een ziekenhuis!
Johan heeft al vanaf dat hij tiener was de ziekte van Bechterew, een
soort reumatische ziekte. Een van de bijverschijnselen is dat hij daar zo nu en
dan een nare oogontsteking bij krijgt. We hebben als we op reis gaan, altijd
een hele zak met medicijnen bij ons, in geval dat… maar deze keer reageerde
zijn oog niet op de prednison druppels en werd het alleen maar erger. We
moesten er snel mee naar een dokter.
Ziekenhuis
opname
Vlakbij waar wij verblijven, is een schitterend nieuw 20
verdiepingen groot ziekenhuis. Daar gingen we toen heen voor hulp. Toch altijd
spannend in zo’n heel ander land met een taal die we niet spreken! Maar we
hoefden ons geen zorgen te maken, de dokters waren super aardig en deden hun
uiterste best om ons te helpen. En gelukkig, met een heleboel gebed van mensen
uit allerlei werelddelen, infusen met antibiotica, spuiten rond zijn oog met
corticosteroïde en vele oogdruppels, begon de ontsteking langzaamaan te
verminderen. Willen jullie ook met ons danken en bidden voor een goede
gezondheid tijdens de rest van onze reis?
We zijn dankbaar voor jullie, een lieve en trouwe groep mensen die
om ons heen staan met jullie gebed en met jullie giften. Het is een heerlijke
geruststelling voor ons, vooral in de meer onzekere tijden, dat jullie met ons
meeleven, voor ons en de kinderen in nood bidden, en ons zo “dragen” in deze
reis. We bidden dat vele kinderen, die in moeilijke situaties leven, bereikt
worden met de liefde van de Vader. En we bidden ook jullie allen Zijn rijke
zegen toe!
Johan en Jeannette
Giften
Er zijn in Nederland wat nieuwe
regels, wat betreft het overmaken van giften aan zendelingen. Daarom verzoeken
wij u bij het overmaken van een gift voor ons altijd te vermelden: PF2496 Children at Risk.
Gebedspunten
Bid voor de achtergelaten kinderen, die zich meestal niet gewenst
en geliefd voelen. Bid voor hun families, dat ze in zullen zien dat hun
kinderen hun kostbaarste geschenk zijn.
Dank voor de jonge mensen die deze kinderen willen helpen, met
liefde en counseling.
Bid voor alle vrouwen die al verschillende abortussen gehad
hebben, of die op het punt staan hun kindje te aborteren.
Dank God voor de jongeren die zich inzetten deze vrouwen te
helpen, onder andere door adopties te bevorderen.
Bid voor onze reis en onze gezondheid.
Dank God voor de verschillende Children at Risk Scholen die er in
Brazilie en wereldwijd zijn.
Bid dat er vele jonge mensen opgeleid zullen worden om God te
gehoorzamen en hun leven in te zetten voor de kinderen in nood.
Bid voor de voorbereidingen van de Children at Risk School in
Nederland in januari 2018 (zie: http://ywamheidebeek.org/car/)
maandag 20 februari 2017
Recht erop af
Een nieuw jasje, een nieuwe lay-out. Met dank aan onze schoonzoon Jonathan! Ja, het bleek dat een heleboel mensen toch nog niet zo goed begrepen hadden dat ons werk aardig veranderd is sinds 2013, en dat velen dachten dat de nieuwsbrieven die via St. Redding en Herstel gestuurd worden, of die van de JOCUM basis in Belo Horizonte, eigenlijk nog steeds van ons waren. Dat is dus niet zo.
Lesgeven wereldwijd
In 1986 mochten wij de JMEO basis is Belo Horizonte beginnen en tot 2013 leiden, maar sindsdien hebben we dat overgedragen aan Braziliaanse leiders, en werken wij nu full time en wereldwijd door les te geven op Children at Risk Schools en seminars, over het werken met kinderen in nood. Met lessen als: “Hoe doe je dat nou? Hoe zet je een werk op? Wat zijn de valkuilen? Wat zegt Gods woord er eigenlijk over?” Etc.
Natuurlijk gaven we die lessen tijdens onze tijd op de basis in Belo Horizonte ook vaak, aan onze eigen medewerkers of op andere locaties. Maar nu we niet meer die (zware) verantwoordelijkheid hebben over een heel groot team vaste medewerkers, is het allemaal een stuk gemakkelijker geworden om nu uitnodigingen van over de hele wereld aan te kunnen nemen.
Dus om de verwarring met de andere twee nieuwsbrieven te voorkomen hebben wij nu deze nieuwe lay-out. In deze brief zullen we dus u op de hoogte houden van ons persoonlijke leven en ons werk wereldwijd met het lesgeven over werken met kinderen in nood. Onze nieuwsbrieven zijn met hetzelfde jasje aangepast!
(Krijgt u alle drie de nieuwsbrieven en wilt u zich voor een of meerdere afmelden, dan kan dat via de mail: jlukasse@gmail.com) Maar we hopen natuurlijk dat u zich blijft interesseren voor al het werk onder kinderen in nood, en er ook voor blijft bidden.
Thuis
“Waar wonen jullie nu?” Horen we vaak. Tja, volgens onze kleinzoon wonen we in een vliegtuig… Dat klopt niet helemaal, maar we begrijpen de logica wel! We wonen nog steeds in Belo Horizonte, daar is ons huis, maar door het vele reizen zijn we dus niet zo vaak meer thuis. Maar ja, het begrip “thuis“ is natuurlijk ook rekbaar… Johan zegt altijd: “we zijn thuis waar we samen zijn!” Misschien klinkt dat cliché, maar het klopt wel, en op die manier zijn we dus meestal wel “thuis”.
Vierde keer naar Irak
We genieten op dit moment van ons verlof in Nederland, we hadden dit eigenlijk vanaf begin december gepland, maar we kregen vlak van te voren de vraag of we in december, dus tijdens ons verlof in Nederland, opnieuw in Irak een seminar wilden geven over traumaverwerking bij kinderen. Dat zou dan onze vierde reis naar de vluchtelingen in Irak worden binnen 2 jaar. Wij hadden uitgekeken naar onze tijd in Nederland, en na onze drie reizen naar Irak, die allemaal best wel spannend geweest waren, hadden we eigenlijk begrepen dat de derde reis toen voorlopig onze laatste reis daarheen was.
Tja, dat was dus even onze plannen bijstellen… maar toen we erover baden had ik het idee dat God tot me sprak vanuit Romeinen 15: 1-4, wat ik die dag in de Message vertaling las. Daar staat (mijn vrije vertaling):
Degenen van ons die sterk staan in het geloof moeten ingrijpen en de helpende hand bieden aan hen die het moeilijk hebben, en niet alleen maar doen wat voor ons het beste uitkomt. Kracht hebben we gekregen om te dienen en niet voor status. Laat wij ieder ons best doen om de mensen om ons heen te steunen, jezelf afvragend “Hoe kan ik helpen?” Dat is precies ook wat Jezus deed. Hij probeerde het zichzelf niet makkelijker te maken door de problemen van anderen uit de weg te gaan, maar ging er recht op af, en hielp.
“ Ik heb de problemen van hen in nood op me genomen” is wat het woord van God zegt. Zelfs als dat al lang geleden opgeschreven was, kan je er toch zeker van zijn dat het nu ook voor ons geldt.
Tja, dat kwam wel even binnen! Hoe vaak wil ik het mezelf makkelijker maken door de problemen van anderen maar te negeren? Maar hier staat dus dat de Here Jezus juist het tegenovergestelde deed, Hij ging er recht op af, zocht ze op, en hielp.
We zijn dus begin december weer naar het noorden van Irak gegaan, om deze keer 22 jufs te helpen, die zelf ook allemaal gevlucht waren, christen zijn, en de kinderen van vluchtelingen willen helpen. Het werd een ontzettende leuke reis en wat een bijzondere groep vrouwen! Hoewel het ijskoud was, en ik zelfs ‘s nachts behalve m’n fleecepyjama, legging, trui en sokken ook nog wanten in bed aanhad(!) was de sfeer erg warm. We mochten hen op verschillende manieren bemoedigen en hen natuurlijk ook lesgeven over hoe je met kinderen speciale programma’s kan doen die hen helpen met het verwerken van hun trauma’s.
De boekjes die we hiervoor gebruiken hebben we in PDF vorm, dus als je geïnteresseerd bent, schrijf ons gerust, we sturen ze je graag gratis toe!
Vluchtelingen in de sneeuw in Servië
We mochten deze maand, tijdens een conferentie in Boedapest, ook nog een seminar geven over het gebruik van deze boekjes voor de kinderen van vluchtelingen. Er waren daar ruim 150 mensen van verschillende christelijke organisaties bij elkaar gekomen, die allemaal in Europa vluchtelingen op verschillende manieren aan het helpen zijn.
We kregen die week ook de kans om even over de grens te gaan naar Servië, en daar vluchtelingen te bezoeken. We hadden van onze gemeente in Nederland ruim 52 kilo (!) aan wanten, sokken, mutsen en mobieltjes bij ons. Onbeschrijflijk hoe daar in Servië voor ruim 5000 vluchtelingen geen plek is in de vluchtelingenkampen, en hoe ze dan maar in de kou in oude gebouwen zonder elektriciteit of water, of soms gewoon in de sneeuw tussen de bomen moeten overnachten. Ze willen allemaal graag doorreizen, maar de grenzen van Hongarije laten er maar 10 per dag toe… Sommigen wachten al meer dan 6 maanden.
We bezochten een geïmproviseerd kamp, waar christenen elke dag warm eten en kleding komen brengen aan een groep van ongeveer 200 vluchtelingen van 14-25 jaar. “We zijn dankbaar voor wat jullie komen doen, maar willen jullie ook met ons bidden voor een wonder, voor bescherming?” Het waren voor zover wij wisten allemaal moslims (op één na, een christen uit een moslim land, die doodsbang was ontdekt te worden) maar ze wilden heel graag dat we voor hen baden.
In de conferentie in Boedapest, hoorden we vele getuigenissen van de honderden moslims in Europa die tot geloof komen. Ze zijn zóóó open! Bid voor de vluchtelingen, bid voor de mensen die hen helpen en vraag God wat jij mag doen!
Nederland
Zou je graag getraind willen worden om met de kinderen van vluchtelingen te gaan werken? Wij hopen in januari 2018 in Nederland een Children at Risk School aan te bieden, met een speciale focus op het werken met kinderen van vluchtelingen. Geïnteresseerd? Mail ons voor meer info! johan@jocum.org.br
Dank je wel
Lesgeven wereldwijd
In 1986 mochten wij de JMEO basis is Belo Horizonte beginnen en tot 2013 leiden, maar sindsdien hebben we dat overgedragen aan Braziliaanse leiders, en werken wij nu full time en wereldwijd door les te geven op Children at Risk Schools en seminars, over het werken met kinderen in nood. Met lessen als: “Hoe doe je dat nou? Hoe zet je een werk op? Wat zijn de valkuilen? Wat zegt Gods woord er eigenlijk over?” Etc.
 |
| Johan vindt het heerlijk om les te mogen geven. |
Dus om de verwarring met de andere twee nieuwsbrieven te voorkomen hebben wij nu deze nieuwe lay-out. In deze brief zullen we dus u op de hoogte houden van ons persoonlijke leven en ons werk wereldwijd met het lesgeven over werken met kinderen in nood. Onze nieuwsbrieven zijn met hetzelfde jasje aangepast!
(Krijgt u alle drie de nieuwsbrieven en wilt u zich voor een of meerdere afmelden, dan kan dat via de mail: jlukasse@gmail.com) Maar we hopen natuurlijk dat u zich blijft interesseren voor al het werk onder kinderen in nood, en er ook voor blijft bidden.
Thuis
“Waar wonen jullie nu?” Horen we vaak. Tja, volgens onze kleinzoon wonen we in een vliegtuig… Dat klopt niet helemaal, maar we begrijpen de logica wel! We wonen nog steeds in Belo Horizonte, daar is ons huis, maar door het vele reizen zijn we dus niet zo vaak meer thuis. Maar ja, het begrip “thuis“ is natuurlijk ook rekbaar… Johan zegt altijd: “we zijn thuis waar we samen zijn!” Misschien klinkt dat cliché, maar het klopt wel, en op die manier zijn we dus meestal wel “thuis”.
 |
| "Thuis" op de bank! |
Tja, dat was dus even onze plannen bijstellen… maar toen we erover baden had ik het idee dat God tot me sprak vanuit Romeinen 15: 1-4, wat ik die dag in de Message vertaling las. Daar staat (mijn vrije vertaling):
Degenen van ons die sterk staan in het geloof moeten ingrijpen en de helpende hand bieden aan hen die het moeilijk hebben, en niet alleen maar doen wat voor ons het beste uitkomt. Kracht hebben we gekregen om te dienen en niet voor status. Laat wij ieder ons best doen om de mensen om ons heen te steunen, jezelf afvragend “Hoe kan ik helpen?” Dat is precies ook wat Jezus deed. Hij probeerde het zichzelf niet makkelijker te maken door de problemen van anderen uit de weg te gaan, maar ging er recht op af, en hielp.
“ Ik heb de problemen van hen in nood op me genomen” is wat het woord van God zegt. Zelfs als dat al lang geleden opgeschreven was, kan je er toch zeker van zijn dat het nu ook voor ons geldt.
Tja, dat kwam wel even binnen! Hoe vaak wil ik het mezelf makkelijker maken door de problemen van anderen maar te negeren? Maar hier staat dus dat de Here Jezus juist het tegenovergestelde deed, Hij ging er recht op af, zocht ze op, en hielp.
We zijn dus begin december weer naar het noorden van Irak gegaan, om deze keer 22 jufs te helpen, die zelf ook allemaal gevlucht waren, christen zijn, en de kinderen van vluchtelingen willen helpen. Het werd een ontzettende leuke reis en wat een bijzondere groep vrouwen! Hoewel het ijskoud was, en ik zelfs ‘s nachts behalve m’n fleecepyjama, legging, trui en sokken ook nog wanten in bed aanhad(!) was de sfeer erg warm. We mochten hen op verschillende manieren bemoedigen en hen natuurlijk ook lesgeven over hoe je met kinderen speciale programma’s kan doen die hen helpen met het verwerken van hun trauma’s.
De boekjes die we hiervoor gebruiken hebben we in PDF vorm, dus als je geïnteresseerd bent, schrijf ons gerust, we sturen ze je graag gratis toe!
Vluchtelingen in de sneeuw in Servië
We mochten deze maand, tijdens een conferentie in Boedapest, ook nog een seminar geven over het gebruik van deze boekjes voor de kinderen van vluchtelingen. Er waren daar ruim 150 mensen van verschillende christelijke organisaties bij elkaar gekomen, die allemaal in Europa vluchtelingen op verschillende manieren aan het helpen zijn.
We kregen die week ook de kans om even over de grens te gaan naar Servië, en daar vluchtelingen te bezoeken. We hadden van onze gemeente in Nederland ruim 52 kilo (!) aan wanten, sokken, mutsen en mobieltjes bij ons. Onbeschrijflijk hoe daar in Servië voor ruim 5000 vluchtelingen geen plek is in de vluchtelingenkampen, en hoe ze dan maar in de kou in oude gebouwen zonder elektriciteit of water, of soms gewoon in de sneeuw tussen de bomen moeten overnachten. Ze willen allemaal graag doorreizen, maar de grenzen van Hongarije laten er maar 10 per dag toe… Sommigen wachten al meer dan 6 maanden.
We bezochten een geïmproviseerd kamp, waar christenen elke dag warm eten en kleding komen brengen aan een groep van ongeveer 200 vluchtelingen van 14-25 jaar. “We zijn dankbaar voor wat jullie komen doen, maar willen jullie ook met ons bidden voor een wonder, voor bescherming?” Het waren voor zover wij wisten allemaal moslims (op één na, een christen uit een moslim land, die doodsbang was ontdekt te worden) maar ze wilden heel graag dat we voor hen baden.
In de conferentie in Boedapest, hoorden we vele getuigenissen van de honderden moslims in Europa die tot geloof komen. Ze zijn zóóó open! Bid voor de vluchtelingen, bid voor de mensen die hen helpen en vraag God wat jij mag doen!
Nederland
Zou je graag getraind willen worden om met de kinderen van vluchtelingen te gaan werken? Wij hopen in januari 2018 in Nederland een Children at Risk School aan te bieden, met een speciale focus op het werken met kinderen van vluchtelingen. Geïnteresseerd? Mail ons voor meer info! johan@jocum.org.br
Dank je wel
 |
| Johan leest onze jongste kleindochter voor |
We willen iedereen bedanken die de afgelopen maanden in Nederland onze verloftijd tot een onvergetelijke tijd gemaakt hebben: de kerken en groepen waar we mochten komen spreken en die ons zo gezegend hebben, de familie en vrienden met wie we weer even bij konden praten en gezellige dingen doen, al het lekkere eten wat we overal kregen, de extra gebeden en de extra giften, wat zijn we verwend!
Heel hartelijk bedankt hiervoor!
Giften
Willen jullie ons steunen, b.v. voor de extra kosten die we gaan maken met de verschillende reizen om vluchtelingenkinderen te helpen, en Children at Risk Scholen te organiseren, dan kan dat door een gift over te maken op:
IBAN: NL25 INGB 0003 1890 27 t.n.v. St. Jeugd met een Opdracht comité fam. Lukasse, Reeuwijk.
(St. Jeugd met een Opdracht heeft de ANBI-status en een RfB-keurmerk.)
Er zijn in Nederland wat nieuwe regels, wat betreft het overmaken van giften aan zendelingen. Daarom verzoeken wij u bij het overmaken van een gift voor ons altijd te vermelden: PF2496 Children at Risk.
Gebedspunten
Heel hartelijk bedankt hiervoor!
Giften
Willen jullie ons steunen, b.v. voor de extra kosten die we gaan maken met de verschillende reizen om vluchtelingenkinderen te helpen, en Children at Risk Scholen te organiseren, dan kan dat door een gift over te maken op:
IBAN: NL25 INGB 0003 1890 27 t.n.v. St. Jeugd met een Opdracht comité fam. Lukasse, Reeuwijk.
(St. Jeugd met een Opdracht heeft de ANBI-status en een RfB-keurmerk.)
Er zijn in Nederland wat nieuwe regels, wat betreft het overmaken van giften aan zendelingen. Daarom verzoeken wij u bij het overmaken van een gift voor ons altijd te vermelden: PF2496 Children at Risk.
Gebedspunten
- Dank God voor de verschillende Children at Risk Scholen die er in Brazilie en wereldwijd zijn.
- Bid dat er vele jonge mensen opgeleid zullen worden om God te gehoorzamen en hun leven in te zetten voor de kinderen in nood.
- Bid voor de intern ontheemden in Irak, 300.000 christenen en 2 miljoen moslims.
- Dank God voor de verschillende zendingsorganisaties en kerken die hen in woord en daad bijstaan.
- Bid voor de grote stroom vluchtelingen, wereldwijd al 65 miljoen en er komen elke dag gemiddeld 34.000 bij.
- Bid dat kerken en organisaties de christelijke gastvrijheid zullen tonen, zoals het in de Bijbel staat, philoxenia: de vreemdeling als een vriend behandelen. (Het tegenovergestelde van xenophobia: de angst voor vreemdelingen)
donderdag 16 februari 2017
52 kilo mutsen, wanten, sokken en mobieltjes!
Allemaal heel hartelijk bedankt voor de ruim 52 kilo (!) aan
wanten, sokken, mutsen en mobieltjes voor de vluchtelingen in Servië! We konden
het vorige week allemaal meenemen en afgeven.
Onbeschrijflijk hoe daar in Servië voor ruim 5000 vluchtelingen geen
plek is in de vluchtelingenkampen, en hoe ze dan maar in de kou in oude
gebouwen zonder elektriciteit of water, of soms gewoon in de sneeuw tussen de
bomen moeten overnachten. Ze willen allemaal graag doorreizen, maar de grenzen
van Hongarije laten er maar 10 per dag toe… Sommigen wachten al meer dan 6
maanden.
We bezochten een geïmproviseerd kamp, waar de christenen elke dag warm eten en kleding komen brengen aan een groep van ongeveer 200
vluchtelingen van 14-25 jaar.
“We zijn dankbaar wat jullie komen doen, maar
willen jullie ook met ons bidden voor een wonder, voor bescherming?”
Het waren
voor zover wij wisten allemaal moslims maar ze wilden heel graag dat we
voor hen baden.
In de conferentie in Boedapest, waar we met 150 mensen van
allerlei christelijke organisaties waren die vluchtelingen in Europa helpen, hoorden we vele verhalen van de
honderden moslims in Europa die tot geloof komen. Ze zijn zooo open! Bid voor
de vluchtelingen, bid voor de mensen die hen helpen, bid wat jij mag doen!
Hartelijke groeten en Gods rijke zegen, Johan en Jeannette
Abonneren op:
Posts (Atom)